ၾကည္ႏူးရိပ္မြန္

ညီအစ္ကုိေမာင္ႏွမမ်ားအားလုံးကို ၾကည္ႏူးရိပ္မြန္ကၾကိဳဆုိပါတယ္...

ေငြဆုိေသာအရာ....


 ေငြဆုိတာ အရာအားလုံးကုိ လႊမ္းမုိးႏုိင္တဲ့ အရာတစ္ခုပါ..ေငြေၾကာင့္ ဘ၀ၾကီးပ်က္စီးေနၾကရတဲ့ လူေတြေလာကမွာ မေရတြက္ႏုိင္ေတာ့ပါဘူး.. ဒါေၾကာင့္ေငြကုိ အရမ္းမက္ေမာမိတယ္   ေငြဆုိတဲ့အသံၾကားရင္ ကၽြန္မအဲဒီ“ေငြ”ဆုိတဲ့အရာဆီသြားျပီးဒူးေထာက္ဖုိ႕အျမဲအသင့္ရွိေနခဲ့တယ္ေလ….ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းေတြကေျပာၾကတယ္..“နင္ရူးေနျပီတဲ့”..ဟုတ္တယ္ပဲထားလုိက္ပါေတာ့။ကၽြန္မခင္မင္ရတဲ့ အကုိတစ္ေယာက္ကလည္း ကၽြန္မက ေငြကု ိကုိးကြယ္ေနသူတစ္ေယာက္တဲ့။ေငြဆုိတာကုိးကြယ္ဖုိ႕မဟုတ္ဘူး ခိုင္းေစဖုိ႕အတြက္တဲ့ သူကေတာ့ေငြကိုမကုိးကြယ္ဘူး ခုိင္းပဲခိုုင္းတယ္တဲ့ ။ဟုတ္ပါတယ္..သူ႕ဘက္ကၾကည္႕ရင္ေတာ့ အဲဒီစကားဟာမွန္ေနမွာေပါ့..။ကၽြန္မဘက္ကေတာ့ မွားတယ္လုိ႕ျမင္တယ္..။ကၽြန္မခ်မ္သာႏုိင္ဖုိ႕အတြက္ ေငြကို ကုိးကြယ္မွျဖစ္မယ္ေလ…ကုိးကြယ္တယ္ဆုိတာ ျမတ္ႏုိးလုိ႕ေပါ့..ကုိယ္ကသူ႕ကုိျမတ္ႏုိးမွ သူကလည္းကုိယ့္ကုိ ျမတ္ႏုိးမွာေပါ့..ျမတ္ႏိုးတယ္ဆုိတာ ၾကင္နာမႈတစ္ခုပါပဲ..ဘယ္အရာမဆုိ(ေငြမွမဟုတ္ပါဘူး)ျမတ္ႏုိးၾကင္နာမႈ ရွိတဲ့သူ ဆီမွာမွ ၾကာရွည္ခံၾကတယ္..။ရည္ရွည္တည္ျမဲမႈ ရွိၾကတာဟာ ဓမၼတာ တစ္ခုပဲမလား..။ ေငြဆုုိတာလည္း သူ႕ကုိၾကင္နာျမတ္ႏုိးတဲ့သူ ဆီမွာပဲ အစဥ္သျဖင့္တည့္တံ့ေနၾကမွာအမွန္ပဲေလ..။       
          ဥပမာဆုိပါေတာ့ ေငြရဲ့တန္ဖုိး ေငြရဲ့အေရးပါမႈေတြကုိ နည္းနည္းေလာက္ေတာ့ ေျပာျပခ်င္ေသးတယ္… လူတုိင္းေတာ့သိၾကမယ္ထင္ပါတယ္။အလွဴတစ္ခုကုိ သြားတဲ့အခါ စိန္လည္ဆြဲေတြ စိန္နားကပ္ေတြ လက္ေကာက္ေတြ၀တ္ထားတဲ့ စိန္ေရာင္ေရႊေရာင္ေတြနဲ႔ တစ္ျဖတ္ျဖတ္လက္ေနတဲ့လူနဲ႕ အ၀တ္အစားခပ္ႏြမ္းႏြမ္း၀တ္ျပီး နားေပါက္ကေလးေဟာင္းေလာင္းနဲ႕ လာတဲ့လူႏွစ္ဦးမွာ ဘယ္သူ႕ကုိပဲ လူေတြကအေလးထားဆက္ဆံၾကမယ္လုိ႕ထင္ၾကပါလဲ..ေျပာျပဖုိ႕ေတာ့လုိမယ္မထင္ပါဘူးေနာ္..။ေငြမရွိရင္လူ ေတြက မေလးစားခ်င္ၾကဘူး တန္ဖုိးမထားခ်င္ၾကပါဘူး..အခုကၽြန္မေရးေနတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကုိ လူအခ်ဳိ႕(လူခ်မ္းသာေတြ)ကေတာ့ ျငင္းဆန္ၾကမွာပါပဲ..။ ကၽြန္မခုခံစားေနရတဲ့ အရာေတြကို ကၽြန္မတုိ႕လုိ လူဆင္းရဲေတြပဲခံစားနားလည္တတ္ၾကတာပါ..။မွတ္မိပါေသးတယ္ရွင္ ကၽြန္မကုိးတန္းႏွစ္တုန္းက အေၾကာင္းေလးေပါ့ အဲဒီအခ်ိန္ကစလုိ႕ကၽြန္မရင္ထဲမွာေငြဆုိတဲ့အရာက ုိအထင္ၾကီးကုိးကြယ္ခ်င္တဲ့စိတ္ေတြ ၀င္ခဲတာထင္ပါတယ္..

          ဒီအေၾကာင္းေလးမေျပာခင္ ကၽြန္မတုိ႕မိသားစုအေၾကာင္းေလးနည္းနည္းေလာက္ စာဖတ္သူေတြသိေအာင္ ေျပာျပခ်င္ပါေသးတယ္..။ကၽြန္မရဲ့ဖခင္ကအလယ္တန္းျပ ေက်ာင္းဆရာတစ္ဦးပါ။ ကၽြန္မရဲ့မိခင္ကေတာ့ ေရာဂါသည္ဆုိေတာ့ ဘာအလုပ္မွမလုပ္ႏုိင္ပါဘူး..သားသမီးကေတာ့ ကၽြန္မအပါအ၀င္ ငါးေယာက္ေပါ့.. ကၽြန္မတုိ႕ရဲ႕ေလးစားခ်စ္ခင္ဖြယ္ေကာင္းတဲ့ ကၽြန္မရဲ့ဖခင္ဟာ သူရတဲ့လစာေလးနဲ႕ မိသားစုေလာက္ငွေအာင္ အပင္ပန္းခံျပီး  ၾကိဳးစားရုန္းကန္ရွာပါတယ္..အလယ္တန္းေက်ာင္းဆရာတစ္ေယာက္ရဲ့လစာကို စာဖတ္သူ ေတြလည္း သိၾကမယ္ထင္ပါတယ္..။ဘယ္လုိမွမေလာက္ငွႏုိင္တဲ့ ဒီပုိက္ဆံအတြက္ သူ႕ခမ်ာ ေက်ာင္းဆရာ အလုပ္အျပင္  တစ္ျခားအလုပ္တစ္ခုကုိရွာရပါတယ္..တုိတုိပဲေျပာၾကတာေပါ့ရွင္…အဲဒီအခါမွာ ကၽြန္မရဲ့ဖခင္က ႏွစ္လုံးတုိ႕ခ်ဲတုိ႕ကုိ ေက်ာင္းမွာရွိတဲ့ ဆရာ၊ဆရာမေတြကို သူ႕ရဲ့အားလပ္ခ်ိန္ေတြမွာ ေလွ်ာက္ေရာင္း၊ဒီၾကားထဲ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာၾကီးမရွိတဲ့အခ်ိန္ အျပင္ကုိ ဆရာၾကီးမသိေအာင္ ထြက္ျပီးေတာ့ေရာင္းရပါတယ္..
          ေနပူထဲမွာစက္ဘီးတစ္စီးနဲ႕ လွည္႕ပတ္ေရာင္းရတဲ့ ကၽြန္မရဲ့ဖခင္ၾကီးဟာ မနက္ပုိင္း အၾကိဳဂဏန္းမထြက္ခင္ ကဗ်ာမယာ လုိက္ေရာင္း..ကုိးနာရီမထိုးခင္ ဒုိင္ဆီအျမန္သြားအပ္ ေနာက္တစ္ခါညေနအတြက္ တစ္ခါ လွည္႕ေရာင္း ..။ သူစာသင္ခ်ိန္ရွိတဲ့ အခ်ိန္ၾကရင္ အေျပးအလႊားသြားသင္..ျပီးလုိ႕နားရင္ ကသုတ္ကရုတ္နဲ႔ လုိက္ေရာင္း ေလးနာရီအမွွီ ဒုိင္ဆီအေျပးသြားအပ္နဲ႕ ေငြရဖုိ႕အတြက္ ဆင္းရဲဒုကၡခံျပီးလုပ္ရတယ္ေပါ့ရွင္..  အဲဒီလုိအရာေတြကို ျမင္ေနရတဲ့ကၽြန္မဟာ ေငြဆုိတဲ့အရာကို မကုိးကြယ္ပဲ ေနႏုိင္ပါေတာ့မလားရွင္.. ဒီၾကားထဲ ဆရာၾကီသိရင္ ဆရာ၊ဆရာမေတြ အမ်ားၾကီးရဲ႕ ေရွ႕မွာ အဆူအေဟာက္ခံ အေျပအဆုိခံရပါေသးတယ္.. မိသားစု တစ္ခုလုံးရဲ့၀မ္းေရးကုိ ကၽြန္မရဲ့အေဖက ဒုကၡအမ်ိဳးမ်ိဳးခံျပီး ရွာေဖြေကၽြးေမြးေနတာကုိ ျမင္ေနရတဲ့ ကၽြန္မအတြက္ ေငြဆုိတဲ့အရာကုိ အရမ္းပဲလုိခ်င္လာမိတယ္..။ကၽြန္မရဲ့ ဖခင္ၾကီးဟာ အရမ္းစိတ္သေဘာ ျဖဴစင္တဲ့ သူတစ္ဦးပါ.. သူ႕ရဲ့တပည့္ေတြကို အရမ္းပဲခ်စ္ခင္တြယ္တာပါတယ္.။ သူ႕တပည့္ေတြကိုလည္း လူေတာ္လူေကာင္းေလးေတြ ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ သူပါ။ သူဒီႏွလုံးေရာင္းတဲ့ အလုပ္ကုိမလုပ္ခ်င္ေတာ့ ေၾကာင္းလည္း ကၽြန္မတုိ႕ကုိ ခဏခဏေျပာပါတယ္..။ ဒါေပမဲ့ သူ႕ရဲ့လက္ရွိေက်ာင္းဆရာအလုပ္က တစ္ျခားအလုပ္တစ္ခုကို လုပ္ဖို႕ အခ်ိန္မရႏုိင္တဲ့ အတြက္ ဒါကုိပဲဆက္လုပ္ေနရဦးမယ္လုိ႕ ေျပာပါတယ္။ ကၽြန္မလည္း ကၽြန္မအေဖေျပာတာကုိ နားေထာင္ျပီး စိတ္မေကာင္းလည္းျဖစ္ ၀မ္းလည္း၀မ္းနည္းမိတယ္ေပါ့။
          တစ္ေန႕ေတာ့ေပါ့ ကၽြန္မဖခင္က သူရဲ့တပည့္ေတြကို သခ်ာၤပုဒ္စာေတြ တြက္ခုိင္းျပီး အမွတ္ျခစ္ ေပးေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းသားေလးတစ္ေယာက္က ကၽြန္မဖခင္ဆီလာျပီး “ဆရာၾကီး ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ကုိ ဒီဂဏန္း တစ္ကြက္တစ္ရာဖုိးဆီ ထည့္ေပးပါ” ဆုိျပီး ပုိက္ဆံတစ္ေထာင္နဲ႕ စာရြက္ကေလးတစ္ရြက္ လာေပးပါတယ္.. ကၽြန္မဖခင္က အမွတ္ငုံဖ်က္ ေနရာကေန အဲဒီေက်ာင္းသားရဲ့မ်က္ႏွာကို ၾကည့္လိုက္ တဲ့အခါ မခ်ိဳမခ်ဥ္ပုံစံနဲ႕ သူ႕ကုိၾကည့္ျပီးေျပာေနတဲ့ ေက်ာင္းသားရဲ့ မ်က္ႏွာကို ျမင္လုိက္ရတဲ့ ကၽြန္မရဲ့ ဖခင္ဟာ အရမ္းကုိ၀မ္းနည္းျပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္..ဒါနဲ႕ကၽြန္မဖခင္လည္း ေက်ာင္းသားေတြအားလုံးကုိ ေနရာမွာျပန္ထုိင္ခုိင္းျပီးေတာ့ ခုနက ႏွလုံးလားထုိးတဲ့ေကာင္ေလးကို အတန္းေရွ႕ကုိေခၚလုိက္ပါတယ္. ျပီးေတာ့ ကၽြန္မရဲ့ ဖခင္က တစ္လုံးခ်င္းေအးေဆးစြာနဲ႕ “သား.. ဘာေၾကာင့္ခုလုိမ်ိဳးလုပ္ရတာလဲ.. မင္းတုိ႕ဟာ ခုမွေက်ာင္းသားေတြပဲ ရွိေသးတယ္..ဒီလုိကိစၥေတြကုိ မလုပ္သင့္ဘူးေလ..ေနာက္ကုိ ဒီလုိကိစၥေတြ မလုပ္မိေစနဲ႕ကြယ္..မေကာင္းမွန္းသိရင္ေရွာင္ရမယ္လုိ႕ဆရာေျပာခဲ့တယ္မလား.. သြား.သြား.. ေနာင္တစ္ခါဆုိ ဆရာရုိက္မွာေနာ္..”လုိ႕ ကၽြန္မရဲ့ ဖခင္ၾကီးက မေလွ်ာ့မတင္းေလးနဲ႕ ဆူလုိက္ပါတယ္..အဲဒီအခါမွာ ေက်ာင္း သားေလးက ကၽြန္မရဲ့ဖခင္ကုိ “ဆရာက ခ်ဲေရာင္းတဲ့သူ ဆုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ခ်ဲထုိးတာေပါ့.။ ကၽြန္ေတာ့ က် ေတာ့ မထုိးခုိင္းပဲနဲ႕ ဆရာကဘာေၾကာင့္ လုပ္ေနရတာလဲ..ဆရာက်ေတာ့လုပ္ခ်င္တုိင္း လုပ္ျပီး တပည့္ေတြ က်ေတာ့ မလုပ္နဲ႕လုိ႕လာတားေနတယ္..” ဆုိျပီး မေက်နပ္တဲ့ေလသံနဲ႕ ကၽြန္မဖခင္ကုိ ျပန္ခံေျပာ ပါတယ္.. ကၽြန္မရဲ့ဖခင္ဟာ သူရဲ့ေစတနာေမတၱာကို ေစာ္ကားခံလိုက္ရတဲ့ အတြက္ စိတ္မေကာင္းၾကီးစြာ ၀မ္းနည္းစြာနဲ႔ ပဲ ငိုင္ေတြသြားျပီးတဲ့ေနာက္ ဘာစကားမွဆက္မေျပာႏုိင္ေလာက္ေအာင္ စာသင္ခန္းထဲကေန တိတ္ဆိတ္စြာနဲ့ပဲ ထြက္လာခဲ့ပါတယ္.. ။
အဲဒီေန႕က စိတ္မေကာင္းျဖစ္ျပီး ငိုင္ေတြေနတဲ့ ကၽြန္မရဲ့ဖခင္ဟာ ဒုိင္ဆီကုိ အခ်ိန္မွီ တင္ရမယ့္ လည္ခ်ာစာအုပ္ကုိ မတင္မိလုိ႕ ေပါက္ကြက္ပါသြားတဲ့ အတြက္ ရွိစုမဲ့စုေလးကေန စုိက္ေလ်ာ္ လုိက္ ရပါေသးတယ္။ ေၾသာ္…ေငြ..ေငြ..ေပါ့ေနာ္..။ ေနာက္ထပ္ အျဖစ္အပ်က္ေလးကေတာ့ ခ်ဲသမားေတြရဲ့ ဘ၀မွာ လုိင္းေၾကးဆုိတဲ့ ဆက္ေၾကးသေဘာမ်ိဳး နဲ႕ နယ္ထိန္းေတြကို ပုိက္ဆံေပးရတာရွိပါတယ္..။ ပုိက္ဆံကလည္း သူတုိ႕ ေတာင္းသေလာက္ ေပးရတာပါ.။ မေပးရင္ျပသနာ ရွာပါတယ္…မဟုတ္ရင္ အလုပ္ဆက္လုပ္လုိ႕ မရပါဘူး..။ ဒီလုိပဲ ခ်ဲသမားမ်ားစြာထဲက တစ္ဦးအပါအ၀င္ျဖစ္တဲ့ ကၽြန္မရဲ့ ဖခင္ဟာလည္း နယ္ထိန္းေတြကို ဆက္ေၾကး(လုိင္းေၾကး)ေပးရပါတယ္..တစ္ေန႕ေတာ့ နယ္ထိန္းက ကၽြန္မရဲ့ ဖခင္ကုိေခၚေတြ႕ပါတယ္.။ အေၾကာင္းကေတာ့ လုိင္းေၾကးတုိးေတာင္းတာပါပဲ.။သူ႕ကုိလက္ရွိေပးေနတာရဲ့ ႏွစ္ဆေပးရမယ္ေပါ့.. မေပးရင္ သူ႕ကို အဆုိးမဆုိပါနဲ႕ေပါ့..ဒီတစ္ရက္ ႏွစ္ရက္အတြင္း သူ႕ကုိအျမန္ဆုံးရွာေပးရမယ္ ဆုိတဲ့အေၾကာင္းေပါ့.. အဲဒီအခါမွာ ကၽြန္မရဲ့ ဖခင္က ဆရာဆုိတဲ့ ဂုဏ္သိကၡာ ကုိေတာင္ မငဲ့ႏုိင္ရွာေတာ့ပဲနဲ႕ ဒီၾကားထဲမွာ ပုိက္ဆံ ေတာ္ေတာ္ၾကီး လုိက္ရွာရဦးမွာမို႕လုိ႕ တစ္ရက္ႏွစ္ရက္နဲ႕ အဆင္မေျပႏုိင္တဲ့အတြက္ ေနာက္တစ္ပတ္ေလာက္ ေရြ႕ဆုိင္းေပးဖုိ႕ မ်က္ႏွာငယ္နဲ႕ ေတာင္းပန္ေနရရွာတဲ့ ကၽြန္မရဲ့ ဖခင္ကုိၾကည့္ျပီး ကၽြန္မရင္ထဲ ၀မ္းတည္းတဲ့စိတ္ မခံခ်င္တဲ့စိတ္ေတြက ရုန္းၾကြေနပါတယ္..။ နယ္ထိန္းၾကီးရဲ့ မ်က္ႏွာကို မုန္းတီးစြာနဲ႕ ကၽြန္မတစ္ခ်က္ၾကည့္လုိက္ မိပါတယ္.နယ္ထိန္းၾကီးက ကၽြန္မကုိ ျပန္လွမ္းၾကည္ျ့ပီး “ဆရာ့ရဲ့ သမီးေလးက မာနၾကီးမယ့္ပုံေလးပဲ.. ဒါေပမဲ့ ဦးကိုေတာ့ မာနမထားနဲ႕ သမီးရဲ့ ေဖေဖ ဒုကၡေရာက္သြားလိမ့္မယ္သိလား” ဆုိျပီး ကၽြန္မရဲ့ ေခါင္းကုိပုတ္ကာ အျမင္ကယ္ဖုိ႕ေကာင္းတဲ့ ေျခာက္ကပ္ကပ္ရယ္သံနဲ႕ ရယ္ျပီး ကၽြန္မတုိ႕ သားအဖႏွစ္ေယာက္ေရွ႕ကေန ထြက္သြားပါတယ္..။ အဲဒီလူၾကီးကုိ မုန္းလုိက္တာမွ တစ္စစီျဖစ္သြားေအာင္ ေျခမြ ပစ္ခ်င္တဲ့ စိတ္ေတြဟာ အေတာမသတ္ပါပဲ..။ ကၽြန္မရဲ့ ဖခင္လည္း စိတ္ရႈပ္ေထြးစြာနဲ႕ပဲ သူ႕ရဲ႕စက္ဘီးစုတ္ကေလးေပၚ ကၽြန္မကို တင္ျပီး တုန္႕ဆုိင္းေလးေကြးစြာနဲ႕ပဲ အိမ္ကိုျပန္ခဲ့ရပါတယ္..။
            ေနာက္ႏွစ္ရက္ေလာက္ၾကာေတာ့ ကၽြန္မကို ကၽြန္မရဲ့ ဖခင္က အဲဒီနယ္ထိန္းၾကီးဆီကုိ လႊတ္ပါတယ္.. အေၾကာင္းကေတာ့ ပုိက္ဆံသြားေပးခုိင္းတာပါ.. သူေတာင္းတဲ့ေငြကို ရက္ခ်ိန္းအမွီ အျမန္သြားေပးခုိင္း တာပါ။ ကၽြန္မလညး္ ကၽြန္မအေဖကုိ အဲဒီလူၾကီးဆီမသြားေစခ်င္တာနဲ႕ ကၽြန္မကိုယ္တုိင္ အေဖ့ရဲ့စက္ဘီးစုတ္ ကေလးကုိစီး ခေမာက္ကေလးကုိ ေဆာင္းျပီးေတာ့ ထြက္လာခဲ့တယ္ေပါ့..။ အဲဒီအိမ္ကို ေရာက္ေတာ့ အဲဒီလူၾကီးက သူ႕မိန္းမနဲ႕ ဆုိဖာေပၚမွာ TV ၾကည့္ရင္းဇိမ္နဲ႕ ႏွပ္ေနၾကတာေပါ့..။ ေၾသာ္…သူတုိ႕က်ေတာ့လည္း ဇိမ္ရွလုိက္က်တာေနာ္..။ ေနပူထဲကေန ေခၽြးသံတစ္ရႊဲရႊဲနဲ႕ လာခဲ့တဲ့ ကၽြန္မကို နယ္ထိန္းၾကီးရဲ့ မိန္းမက သနားလုိ႕ ထင္ပါတယ္ သူ႕သားစားဖုိ႕၀ယ္ထားတဲ့ ေခ်ာကလက္သၾကားလုံးေတြထဲက ငါးလုံးကို ႏႈိက္ျပီး ကၽြန္မကုိ ေကၽြးပါတယ္..။ ျငင္းေပးမယ့္ အတင္းေပးေနတာေၾကာင့္ မလႊဲသာစြာနဲ႕ ကၽြန္မယူလုိက္ပါတယ္.. ေပးစရာေပးျပီး အိမ္ထဲကအထြက္ ျခံစည္းရိုးေရွ႕က ေရေျမာင္းတားလဲေရာက္ေရာ သူတုိ႕ေပးတဲ့ သၾကားလုံး ေတြကုိ ကၽြန္မမုန္းတီးစြာနဲ႕ ေျမာင္းထဲကို လႊတ္ပစ္ခဲ့ပါတယ္..။ အဲဒီလုပ္ရပ္ကေလးဟာ မဟာအမွားတစ္ခု ဆုိတာ ေနာက္သုံးရက္ေလာက္ အၾကာမွာပဲ ကၽြန္မသိခဲ့ရပါတယ္..။ အဲဒါကေတာ့ နယ္ထိန္းၾကီးက ကၽြန္မ အေဖကို ေခၚဆူတာပါပဲ..။ သူတုိ႕ေပးတဲ့ သၾကားလုံးကုိ ကၽြန္မက မစားပဲနဲ႕ ေရေျမာင္းထဲ လႊတ္ပစ္လုိက္တဲ့ အတြက္..။ အဲဒီေနာက္ ကၽြန္မရဲ့ ဖခင္ကုိ သူ ျငိဳးပါေတာ့တယ္..။ တစ္ေန႕ ကၽြန္မလည္ခ်ာစာအုပ္ ဒုိင္ဆီသြား အပုိ႕မွာ အဲဒီနယ္ထိန္းက လမ္းမွာ ရဲေတြအမ်ားၾကီးနဲ႕ ဖမ္းစစ္ပါေတာ့တယ္..။ ကံေကာင္းေထာက္မစြာနဲ႕ အဲဒီေန႕က ကၽြန္မအေဖ စိတ္ထဲေလးေနလုိ႕ ဆုိျပီး တစ္ျခားလမ္းကေန လည္ခ်ာစာအုပ္ကုိ ကၽြန္မနဲ႕သြားပုိ႕ ခိုင္းပါတယ္..။ သူကေတာ့ပုံမွန္အတုိင္း ဟန္မပ်က္ေပါ့..။ နယ္ထိန္းၾကီးကေတာ့ မေက်နပ္ပဲ ေတာက္ တစ္ေခါက္ေခါက္ နဲ႕ ကၽြန္မကိုေတြ႕တုိင္း မေက်နပ္တဲ့ အၾကည့္ေတြ႕နဲ႕ ၾကည့္ၾကည့္သြားပါတယ္..။
          ကံတရားက ကၽြန္မတုိ႕ကို မ်က္ႏွာသာေပးခဲ့ပါတယ္..တစ္လေလာက္အၾကာမွာပဲ အဲဒီနယ္ထိန္းၾကီး တစ္ျခားနယ္ကုိ ေျပာင္းမိန္႕က်လာတဲ့အတြက္ ေျပာင္းသြားရပါတယ္..။ ကံေကာင္းလုိ႕ ကၽြန္မအေဖ ပုိက္ဆံနဲ႕ ပတ္သက္ျပီး ေထာင္ထဲမ၀င္ခဲ့ ရတာပါ..။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ပုိက္ဆံဆုိတဲ့ အရာကုိ ကၽြန္မ ပုိခ်စ္ျမတ္ႏုိးတတ္လာခဲ့ပါတယ္..။ ဒီလုိပဲ ေငြနဲ႕ပတ္သက္ျပီး က်ဆုံးမႈေတြ ဆင္းရဲေနရတာေတြကို ျမင္ေနရတဲ့ ကၽြန္မဟာ ေငြကို ကုိးကြယ္မိတာ မဆန္းဘူးလုိ႕ထင္ပါတယ္..။ေငြဆုိတာ အားလုံးကုိ လႊမ္းမုိးမခ်ဳပ္ကုိင္ ႏုိင္ေပမဲ့ ကုိးဆယ္ရာႏႈန္းေလာက္ေတာ့ ၾကီးစုိးႏုိင္မယ္ထင္ပါတယ္..။ စာဖတ္ပရိတ္သတ္ေတြ အခုဖတ္ေနတဲ့ ၀တၱဳေလးဟာ ေငြကိုအရမ္း မက္ေမာတဲ့ အရူးတစ္ေယာက္က ေရးတဲ့ ၀တၱဳပဲလုိ႕ ဆုိၾကတယ္ ဆုိရင္ေတာ့ အဲဒီ အရူးကပဲ ဆုေလးတစ္ခုေတာင္းခ်င္ပါေသးတယ္..။ အဲဒါကေတာ့ သူဘယ္ေလာက္ပဲရူးရူး သူသိပ္ခ်စ္ျပီ ျမတ္ႏိုးရတဲ့ သူ႕ရဲ့ ဖခင္ၾကီးနဲ႕“ ေငြ” ဆုိတဲ့ အရာကုိ ထာ၀ရ မွတ္မိေနႏုိင္ဖို႔ပါ…………

0 comments:

Post a Comment